Ang ika-anim na pangulo ng Pilipinas, si Elpidio Quirino, ay isinilang noong Nobyembre 16, 1890 sa Vigan, Ilocos Sur. Natapos niya ang kanyang antas sa batas sa Unibersidad ng Pilipinas noong 1915. Nagsimula ang kanyang misyon na tumulong sa kapwa nang siya ay naging guro sa isang baryo sa Vigan, at sinundan ng isang katungkulan sa Kawanihan ng mga Lupain. Siya ay naging property clerk sa Departamento ng Pulis Maynila, at pagkatapos ay naging pribadong kalihim ni Manuel Quezon, na noo'y Pangulo ng Senado.
Nagsimula ang kanyang karera sa pulitika bilang isang halal na kinatawan ng Ilocus Sur noong 1919 at naging senador noong 1925. Siya ay muling inihalal bilang senador noong 1931. Si Qurino ay isa sa mga miyembro ng mga delegado na tumulong sa pagpasa sa Tydings-McDuffie Act na sa huli ay nagbigay daan patungo sa Kalayaan ng Pilipinas. Naging bahagi ng kombensyon si Quirino na naghanda ng konstitusyon para sa bagong Philippine Commonwealth. Siya ay pinili ni Pres. Quezon na maging Kalihim ng Pananalapi. Nang maglaon, siya ay naging Kalihim ng Panloob sa gobyerno ng Komonwelt. Nang siya ay nahalal bilang Bise Presidente ni Roxas, nagtatrabaho siya bilang Kalihim ng Pananalapi at naging Kalihim ng Ugnayang Panlabas.
Si Quirino ay nabihag at nabilanggo noong panahon ng pananakop ng Hapon dahil sa kanyang pagtutol sa pananakop. Ang kanyang asawang si Alicia Syquia at ang kanilang tatlong anak ay pinatay ng mga sundalong Hapon. Matapos ang digmaan, muling nakuha niya ang kanyang lumang posisyon sa gobyerno. Siya ay inihalal na Bise Presidente noong 1946 kasama si Manuel Roxas. Gayunpaman, naging presidente ng republika si Quirino nang namatay ang noo'y kasalukuyang presidente na si Manuel Roxas. Tumakbo muli si Quirino para sa pagka pangulo sa halalan ng 1949 at nanalo laban sa kandidato ng Nacionalista.
Sa panahon ng pagkapangulo ni Quirino, ang kanyang pamahalaan ay may dalawang pangunahing layunin: ang mabawi ang tiwala at kumpiyansa sa pamahalaan, at ibalik ang kapayapaan at kaayusan. Nakakalungkot lang na ang kanyang pamahalaan ay nakaranas ng masamang publisidad, at sa kauna-unahang pagkakataon sa kasaysayan ng Pilipinas, isang impeachment trial o layuning pagpapatalsik sa puwesto ang isinampa laban sa pangulo dahil sa isang ginintuang arinola umano ang binili ni Quirino sa isang malaking halaga gamit ang pera ng gobyerno.
Ang kanyang anim na taong pamamahala bilang pangulo ay kinikilala dahil sa mga pagbabagong-tatag pagkatapos ng digmaan, pangkalahatang mga kita sa ekonomiya at mas mataas na pang-ekonomiyang tulong mula sa Estados Unidos. Gayunpaman, ang mga problema mula sa mga panlalawigang lugar at iba pang mga problema sa lipunan ay nanatiling hindi nalutas. Ang gobyerno sa panahon ng kanyang termino ay nabahiran ng nakawan sa pamahalaan at katiwalian.
Ang pagtakbo ni Quirino para sa pangalawang termino noong 1949 ay pinaniniwalaan na isa sa pinakamaruming halalan na naganap sa bansa - kasunod ng halalan noong 1969 kung saan nanalo si Ferdinand Marcos sa pamamagitan ng napakalaking pandaraya at pananakot. Sa halalan noong 1953, si Quirino ay natalo ng isa sa mga pinakadakilang pangulo sa kasaysayan ng Pilipinas, si Ramon Magsaysay.
Sa kabila ng lahat ng kontrobersiya sa panahon ng kanyang pagkapangulo, ang kanyang administrasyon ay kinikilala para sa mga proyekto nito sa mga pakikipagsapalaran sa industriya, pagpapalawak ng patubig at pagpapabuti sa sistema ng kalsada, pagtayo ng Bangko Sentral at panlalawigang bangko, at kapayapaan sa pagitan ng Pilipinas at Japan. Matapos ang kanyang pagkatalo, bumalik siya sa buhay ng isang normal na mamamayan. Namatay siya noong Pebrero 28, 1956 sa kanyang tahanan sa Novaliches.
